تیام

عشق كوچكم دو سال از عمر پر بركتت مي گذره و من هر روز بيشتر و بيشتر عاشق و شيفته ت ميشم. مهم نيست كه عمر وبلاگ نويسي به سر اومده مهم نيست كه فيسبوك و اينستاگرام ابزار به روز تري براي ثبت ديجيتال وقايعه مهم نيست كه هيشكي به اين وبلاگ سر نمي زنه مهم نيست كه وقت نمي كنم هر روز و هر روز خاطرات لحظه به لحظه ت رو ثبت كنم مهم اينه كه تو هستي و اين وبلاگ هست و شده يه دفتر خاطرات ديجيتال كه يه روز مي خونيش و برات جالب خواهد بود كه اين روزهايي كه گذشته و تو ازشون چيزي خاطرت نيست براي من با چه عشق و شور و لذتي گذشته. دو ساله شدي دلبركم و هراس من براي حرف نزدن تو (يا به تعبيري دير حرف زدنت در مقايسه با ديگر كودكاني كه ميشناختم) به پا...

سلام عشق من ميخواستم بذارم وبلگتو مصادف با تولد دوسالگيت آپديت كنم ولي دلم نيومد اين مطلبو الان نذارم. راستش توي چند وقت اخير ما با كار كردن شكمت يكم مشكل داشتيم. پيش ميومد كه براي چندين روز شكمت كار نكنه و اذيت بشي. يكي از كارهايي كه من مي كردم اين بود كه تو رو به صورت وضعيت لگن بغل مي كردم و برات مي خوندم: بيا بيا بيرون بيا از دل من بيرون بيا با اين فشار با اون فشار بيرون بيا بيا بيا درست مثل قصه شلغم گردن كلفت كه از دل خاك بيرون نميومد و كشاورز و بقيه اهل و عيالش براش مي خوندن: بيا بيا بيرون بيا از دل خاك بيرون بيا با اين تكون يا اون تكون بيرون بيا بيا بيا   حالا ديگه خودت هم عادت...